5 • Mijn huidige toestand

Mijn huidige toestand? Eerlijk?

Slecht.

Sinds ik gestopt ben met mijn stage begin april, weet ik niets meer met zekerheid te zeggen. Ga ik doorbijten en de opleiding Ervaringswerk in de GGZ & Verslavingszorg (een hele mond vol) mooi afronden zodat ik een diploma heb, of stop ik met alles en begin ik te werken? Wat heb ik nodig? Wat heb ik nodig zodat ik me weer goed in mijn vel ga voelen en die levensvreugde terugkrijg? Zoveel vragen, zoveel opties en zo weinig moed om een beslissing te maken.

Ooit postte ik al eens een foto met een link naar een blogpost over mijn toestand. Dat was in 2017, toen mijn toenmalige vriend het met me uitmaakte en ik op de PAAZ-afdeling in Pelt werd opgenomen. Welgeteld een week heb ik daar gezeten. En me verveeld. En toen ben ik vertrokken en heb ik het anders opgelost, met hulp van mijn moeder, een therapeut die ik nog steeds heel dankbaar ben, een psychiater, andere medicatie en mijn vriend die onze relatie terug en kans gaf.

In januari 2020 kreeg ik na een zelfmoordpoging (ja, zo noem ik het, want zo was het ook) opnieuw een brief om met spoed op een PAAZ-afdeling opgenomen te worden. Tot ik er met mijn moeder en psychiater over sprak. Ze raadden met dit af, omdat dit niet juiste oplossing was voor mij. En ze hadden gelijk. Ik heb mijn poging lang verzwegen naar mijn ouders toe, tot ze me zeiden dat ik alleen in Hasselt op kot mocht, ook al studeerde ik in Leuven. Ze waren bang voor wat er eerder gebeurd was toen ik om 6u ’s ochtends alleen onderweg was naar mijn kot na het uitgaan. Ik weet niet meer precies wanneer het was dat ik zei dat het echt slecht met me ging – slechter dan slecht, eigenlijk – en ik echt niet in Hasselt wilde blijven, hoe graag ik er ook ooit was geweest.

Hoewel ik steeds opnieuw beweer dat het beter met me gaat, krijg ik vaak toch nog te maken met zelfmoordgedachten en het onzekere gevoel voor niets of niemand goed genoeg te zijn. En dat vreet me op. Ik voel mij gewoon niet sterk genoeg voor het leven. Dit is niks voor mij. En hoe vaak ik ook gedachtes heb van medicatie op te sparen of ergens vanaf te springen, ik durf het gewoon niet. Er zal dan toch wel iets zijn waarvoor ik nog leef, denk ik dan? En hoe belachelijk het ook klinkt, mijn cavia’s en konijnen houden me recht. En het feit dat ik het mijn gezin niet wil aandoen. Of ja, aandoen. Ook weer zo’n woord… Want het klinkt zó ontzettend cliché, maar misschien is de wereld echt wel beter af zonder mij. Ik vorm geen meerwaarde.

Ik weet dat ik een goed mens ben met het hart op de juiste plaats, maar in deze wereld is dat gewoon niet genoeg.

Ik wil enorm graag weg zijn. Maar op wat voor een manier weg? Weg, gewoon weg. Ergens heb ik ook wel de hoop even in het buitenland te vertoeven en daar mijn kost te verdienen door met dieren te werken, maar eerlijk? Dat kost mijzelf ook geld, en dat heb ik niet. Ik geef toe, ik ben een big spender. Ik koop graag, en ik moet inderdaad echt leren sparen. Maar er komen gewoon áltijd wel dingen tussen. Zoals nu: wéér niet geslaagd voor mijn rijbewijs, dus opnieuw 6 uur rijles bijboeken én opnieuw een examen betalen. Zo werk je uiteindelijk voor niks. En ja, werken met dieren in het buitenland klinkt mooi, maar volgens mij is het niet mogelijk. Ik denk nochtans graag dat alles mogelijk is. Eigenlijk is dat ook zo, maar je moet willen. En wil ik het graag genoeg? Of ben ik bang om alleen te zijn? Ben ik bang dat ik heimwee ga hebben? Geen vrienden?

Misschien kunnen sommige mensen zonder al te veel sociaal contact leven, maar ik niet. 😉 Ik ben, als ik me goed in mijn vel voel, heel sociaal en heb dan ook nood aan het zien van vrienden. Als ik me slecht in mijn vel voel, zeg ik veel afspraken af. Dan verwaarloos ik vrienden, maar ook mezelf. En dat is misschien nog wel het ergste. Zo heb ik me veel laten doen door een van mijn exen. Hij kon letterlijk álles riskeren om mij de grond in te boren en te kwetsen, en toch bleef ik ernaartoe gaan. In de les beschreef ik het als een toxische relatie waar ik uit moest ontsnappen. Als een vogeltje in een kooi, snakkend naar vrijheid. En die heb ik gevonden, maar op wat voor manier… Weer iets dat me ongelukkig maakt, terwijl ik eigenlijk blij moet zijn dat ik van die negatieve vibes af ben. Klaar voor een nieuw leven, een mooie toekomst. En daar heb ik enorm veel zin in – hoor je het sarcasme?

Ik weet nog niet wat ik ga doen met mijn leven. Ik moet veel en grondig nadenken over mijn toekomst en wat ik wil. Ik kan alleen nog zeggen: maak je geen zorgen over mij. Hoewel het misschien niet gezegd mag worden, doe ik het toch: alles komt goed.

Liefs

Sofie